C'era na vòlta un fiulén che par distrazión l’aveva scritt la parola RUBINETTO sa dó B, l’aveva scritt cioè RUBBINETTO, pó l’èra gid via. Imediatamènt tutt le léttre de sta parola le s’è arvultèd vèrs la léttra B ch’la j èra in pió e j ha détti: - Sta a sentì: te t’ha da gì via parchè sta parola la se scriv sa ‘na B sola. - Alóra la B la j ha rispòst: - Me a j ho tutt el diritt d’armana maché parchè l’ è stèd chel fiulén a scrivme e quést vò dì che ste pòst l’è el mia. - La R la j ha urlèd tuta incagnèda: - Mo chel fiulén el t’ha méss maché parchè l’ha sbajèd e te t’ha da ubidì ma me ch’a sò la préma lettra de sta parola! - A ste punt tutt le léttre del “rubinetto” le s’è méss a urlè: - E' véra! Va’ via da maché! Te maché en te c'entre gnènt! - E la B: - No! Me an vagh via! - e cle atre léttre dandj d’j spintón: - Sé! Te t’ha da gì via! - e la B resisténd: - No! Me a stagh maché! - Durant tuta sta confusión l’è arturnèd chel fiulén par arléggia quéll ch’l’aveva scritt e el s’è incòrt del sbaj ch’l’aveva fatt, alóra l’ha chiapèd la gomma e l’ha scanc’lèd non la B che cle atre léttre le vléva mandè via, mo quélla che finòra la j avéva fatt la prepotènt, tant le j èra cumpagn!
Paolo Cappelloni